Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/104

śmieszny, owszem — sympatycznie rozrzewniający: zapał jego do uciech musiał być przemożny, skoro przetarwał młodość i zwyciężył kalectwo. A przytem miał rzadki rodzaj humoru, lekko podrwiwający z siebie, pobłażliwy zaś dla całego zewnętrznego świata. Wszystko było mu dobre: i Paryż, i Mińsk; zasadniczo kochał każdego napotkanego człowieka, z predylekcyą jednak dla kobiet.
 — Mam tu kilka paryżanek — dobył z kieszeni fotografie i pokazał Kotowiczowi. — Pikantne, co?..
 Edward przeglądał z uśmiechem:
 — Czy to wszystko pańskie... ofiary:
 — At, ofiary! Ja jestem ich ofiarą... ale nie skarżę się. Miłe bestyjki. Któraż się panu najlepiej podoba?..
 — Chyba ta wysmukła brunetka... ma bardzo piękną linię pleców.
 — To niech-że ją pan przy sobie zatrzyma, proszę...
 — A na cóż mi ona, drogi panie?
 — Tak... myślałem, że dobrze mieć przy sobie piękną kobietę... choć w kieszeni — dodał ze swym pogodnie drwiącym uśmiechem.
 — Nie chcę pana jej pozbawiać, panie Justynie.
 Zaczęli drugą butelkę, którą teraz Edward poczuł się w obowiązku postawić. Ale przyszło mu nagle do głowy pomiarkowanie:
 — Źle robimy, panie Justynie. Mnie wino szkodzi, pewnie i panu?
 — Szkodzi — odrzekł Sas butnie — życie nadgryza codzień człowieka, aż go zje i przetrawi. Ale po co się umartwiać, aby trwać dłużej w umar-