Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/137

 — Nic innego, tylko wielki wierozub podchodzi...
 Rybak dech wstrzymał i utkwił rozszerzone oczy na wstęgę Ptyczy, fioletową pod krzywem światłem księżyca. Wodne porosty wzdłuż obu brzegów układały się w kształty cicho pełznące, a dziwny jęk zdawał się je ożywiać.
 Halimon znowu zapytał kuma:
 — A jonże... wierozub... środkiem rzeki chodzi, czy bliżej brzegów, jak wijun.
 — Bywa środkiem, bywa i na brzeg polezie. — Zawsze ty, Halimon, odsuń się malenieczko od rzeki i zakurz lulkę.
 Sam zaś Szlaha nie poruszył się z miejsca, ani żadnych przedsiębrał ostrożności przeciw możliwemu napadowi potwora. To dodało Halimonowi otuchy. Spstrzegłszy wkrótce, że towarzysz zasnął, Halimon odpełznął jednak o sążeń od rzeki zapalił fajkę.
 — Jonże i Boha nie wielmi boićsia — murczał, spoglądając na Szlahę, — a i smołą cały cuchnie; takiego żywego i czort nie chwyci.
 Po kwandransie usłyszał znowu ten sam jęk przeciągły, ale już w dole rzeki. Zatem wierozub — jeżeli on to był? — przepłynął cicho pod legowiskiem ludzkiem i ominął sieci. — I lepiej! — myślał rybak — rozerwałby jeszcze trehubicę i inną rybę, jaka w niej jest, wypuściłby. — A zdaje się, że ryby nabrało się: pławki tańczą w księżycu, woda kotłuje się koło nich...
 Halimon nie spał jednak, zdenerwowany, czujny na możliwe i niemożliwe wypadki. Księżyc stanął w szpalerze drzew wyciętym przez rzekę i wysrebrzał z niej fantastyczne plamy jasne i ciemne, jakby po grzbietach wielkiej procesyi ryb, płynącej