Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/155

 — Jednej okazyi mi żal... to przyjazdu pani konno do Turowicz. Jak na złość byłem wtedy w Mińsku.
 — Zajechałyśmy we dwie z siostrą... z powodu uelwy.
 — Wiem. I jeszcze był stary masztalerz... Jeusiej — czy tak? — Opowiadano mi ze szczegółami; wiem wszystko. — —
 Teraz dopiero Renia zaczerwieniła się wyrażnie. Chciała zapytać: jak to “wszystko”? — ale oniemił ją niepokój sumienia. Co postrzegłszy, Edward utwierdził się w swem przypuszczeniu co do fotografii. Nie chciał jednak tymczasem konfundować ślicznej sąsiadki i gładko rozwinął rozmowę:
 — Naturalnie, że oglądanie takiej chałupy opuszczonej, nieporządnej, jak moja, nie może obfitować w miłe wrażenia. Jabym jednak bardzo chciał być tego dnia w domu.
 — Doprawdy? to nie blaga?
 — Dlaczegożby? — ja nigdy nie blaguję — zadziwił się Kotowicz.
 — Ach, przepraszam! To nie moje zdanie o panu. Coś mi się przypomniało, co o panu słyszałam.
 — To widać od kogoś, który mnie wcale nie zna. — —
 — No, przepraszam bardzo.
 Edward już myślał tylko, jak ślicznie przymilają się te oczy i usta, po raz pierwszy o coś go proszące. Po chwili zapatrzenia odpowiedział:
 — Nie gniewa się pan?
 — Nie mogę się gniewać, skoro to nie pani...
 — Więc wierzę panu. — Mnie się także bardzo podobały Turowicze, i dom i naokoło domu. Jakie