Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/180

 — A czy myślisz, że Marcelce wywietrzał już z głowy ten tam — z Moskwy? Bo musisz przecie wiedzieć?
 — Ach, nasłuchałam się, papusiu! Teraz jakoś mniej. Byłoby szczęście, żeby Marcelka o nim zapomniała.
 — Ojciec Dowbutt porządny człowiek, matka bardzo miła — sukcesorowie przyjaciela Sasa — — ważył Olesza wszystkie zalety projektu.
 Ale przypomniał sobie, że chce wybadać Renię o jej własny stan duszy.
 — A jakże młodszy Dowbutt? Janek?
 — Ten nas przecie wcale nie obchodzi — odrzekła śpiesznie Renia.
 — Ha, o tem się dopiero w tej chwili dowiaduję — odrzekł Olesza. — Ale może kto inny nas obchodzi?
 Renia zapłoniła się i umilkła.
 — Pan Kotowicz?
 — Ach, papo! to długa historya...
 — Długa? odkąd-że?
 — Jak tylko przyjechał do nas na wiosnę, pomyślałam, że to człowiek biedny, aż chory ze znękania... I zgadłam.
 — Jakżeż to? cóż mu takiego brakuje? Był wymizerowany przez życie miastowe, teraz nawet poprawił się. A co do interesów, które podobno nie ze wszystkiem w porządku, toż fundusz ma ogromny — trzeba tylko przysiedzieć fałdów.
 — On pracuje, papusiu, bardzo pracuje. I pan Justyn z Osowy mu pomaga.
 — Słyszałem. To i pięknie, byle wytrwał. Więc cóż go tak nęka?
 — Ja wszystkobym papie powiedziała, tylko nie wszystko jest moją tajemnicą.