Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/181

 Pan Antoni potwierdził już swe podejrzenie; z oczu, z głosu, ze słów córki, której się ciągle przyglądał, od kołyski, dowiedział się teraz aż nadto. Że zaś był wyznawcą bezwzględnej uczciwości, rzekł:
 — Nie nalegam, Reniuś. Jeżeli pan Edward powierzył ci jakieś swoje tajemnice pod zastrzeżeniem, nie mów, nawet mnie... Ale skoro tak już z sobą rozmawiacie, toście doszli do niepospolitej komitywy... do jakichś między sobą zobowiązań? Bo jakżeżby? — —
 — Tak, papusiu, jesteśmy bardzo wielkimi przyjaciółmi. Nawet... przyrzekliśmy to sobie.
 — Hm... Widzisz, Reniuś, jesteś bardzo młoda, ale dorosła; on także nie stary. Dwoje ludzi wolnych, kiedy się już tak ze sobą zmówią, to idą ku małżeństwu. Więc to mi powiesz chyba Reniu: kochasz go?
 — Nie — odrzekła boleśnie — nie mogę go kochać, ani on mnie!
 — Co to znaczy? nie rozumiem.
 — Bo... ale papa tego nikomu nie powie? — bo pan Edward jest zaręczony!
 Łzy zaszkliły się jej w oczach. Olesza zaś musnął się niecierpliwie po krótko strzyżonej czupry. nie.
 — Masz tobie! tego nie wiedziałem.. bądź pewna, że nie rozpowiem. Ale tembardziej nie wypada być z nim w takiem porozumieniu, które ludzie sobie wytłómaczą, jako wasze zaręczyny.
 — Dlaczego, papusiu? dlaczego? Czy tylko dla oczu ludzkich wszystko się robi i czuje? My przecie nic a nic złego nie robimy.
 Spojrzał ojciec z rozrzewnieniem w oczy córki, których toń ciemna i przejrzysta, jak noc księży-