Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/205

gię między walkę z nocą, a walkę z dolą swą zaburzoną.
 Moroz, usłyszawszy o rozkazach pana, wynurzył się z cieniu, w którym deptał zwykle, pogrążony w technice swych wielorakich funkcyi — nasunął się i napraszał się tylko o konfidencyę. Aż Edward zrozumiał przymilne błyski oczu Moroza i ogłosił mu swój zamiar:
 — Jadę do Osowy, do pana Sasa.
 — I pięknie, panoczek — — A nie lepiej byłoby kiedy rozdnieje? — ćma dzisiaj straszna.
 — Nie; pojadę zaraz.
 Przykazałby wielmożny pan strzelby zabrać, jaby ich na wschód słońca już do Osowy przywiózł?
 — Na cóżby? niema teraz polowania.
 — Ojje, panoczek! chciawszy, tak przez dzień nastrzelasz, że i kałamaszkę pełną nawalisz. Ciecieruki już młode farbowne, kaczek przepaść na jeziorkach, gdzie one już za morze naradzają się; kuropatwy po rżyskach, bekasy po łąkach. — —
 — Drobna zwierzyna — odrzekł pogardliwie Kotowicz.
 — I nie pańska — ustępował Moroz — choć i panu czasem można podziwaczyć się. Bywało, pan marszałek z pod wyżła ciecieruków bił...
 Moroz miał zwyczaj nie zaprzeczać Kotowiczowi, jakby znał etykietę rozmów z panującymi. Nie znaczy to, aby był zawsze tego samego, co Kotowicz, zdania i aby nie chciał swoim księciem kierować. Chytry to był minister.
 Edward, nieczuły dzisiaj na ponęty myśliwskie, nie ustępował. Poczuł Moroz, że nie postawi na swojem, nawet w sprawie odłożenia wycieczki aż do świtu.