Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/31

 Rządca Juchniewicz wszedł dzisiaj do gabinetu dziedzica krokiem stanowczym, zapowiadającym coś niezwykłego. Zauważył to zaraz Kotowicz i zapytał:
 — Cóż? wynalazł pan jakiś sposób zrealizowania znacznej sumy?
 Juchniewicz pogładził długą kacapską brodę.
 — Naleźć, to ja nie nalazł, bo i czort nie najdzie. Za tysiąc rubli bieda, a gdzie takie “rojalizowanie”! — Jest sposób inny.
 — No? — jaki?
 — Ot, był ja w mieście, napadli mnie żydki. I skąd do nich przychodzą te słuchy? A to, że u nas pieniędzy szukają, a że i goście z panem w Turowiczach, a jeszcze, że pieniędzy trzeba i na karciszki i na dziewczynki...
 — To nie do rzeczy — przerwał niecierpliwie Kotowicz.
 — Jaż nie mówił, że tak! Jaby żydu kości połamał, kiedyby on na pana szczekać ośmielił się. Ale cóż? młode zabawy.
 — Mówmy o interesach, panie Juchniewicz,
 — Ot właśnie do interesów ja i prowadzę.
 — Założyć Turowicze w drugim jeszcze banku, jak u pana projekt był — mało dadzą — a i woznia, nie daj ty Boże! Przez rok gotowe nie będzie. Tak jeżeli wraz potrzeba pieniędzy, jeden sposób: przedać. Jest kupiec.
 Kotowicz nastawił ucha:
 — Na całość?
 — A już tak... po płanu — rozmachnął Juchniewicz szeroką łapą — choć i płanu niema, ale od miedzy do miedzy.
 — Ileż ten kupiec ofiaruje?