Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/79

 — Niechby sobie był zły; ale on nie toleruje obok siebie cudzej indywidualności!
 Renia po krótkim namyśle przetłómaczyła zdanie siostry na polski język:
 — A żeby ten twój... Dymitr Arkadjewicz, przeszedł na katolicyzm?
 — Gdzież tam! dziecko jesteś! on tak samo dba o swoje tradycye, jak ojciec o swoje. Ale to przecie nie nacyonalista rosyjski, wielu ma przyjaciół Polaków; jak brat żyje z hrabią Ksawerym Szafrańcem... służy w gwardyi, gdzie sama wysoka szlachta...
 Renia słuchała tych pochwał przez uprzejmość dla siostry niech się Marcelka wygada na pociechę...
 — On na Wielkanoc zostanie rotmistrzem, a potem może i służbę porzuci, ale pójdzie w “odstawkę” z mundurem. On tak dobrze nosi mundur, widziałaś go przecież raz w Mińsku?
 — Widziałam... zgrabny.
 — To nie dosyć: zgrabny. Wygląda na bohatera! nawet trochę podobny do księcia Józefa Poniatowskiego. Nie uważałaś, Reniu?
 —......
 — Nadzwyczaj waleczny; dostał żołnierski krzyż św. Jerzego za Cuszimę.
 — Za Cuszimę? przecie tam się nikt nie odznaczył, oprócz Japończyków...
 — To może pomieszałam? Za Mukden... Ty go nie lubisz, Reniu?
 — Owszem... to jest: nie znam go. Muszę ci wierzyć, Marcelko.
 Marcela nie znajdowała sprzymierzeńca dla swych zapałów nawet w siostrze, serdecznej przyjaciółce, nawet w ciotce, która choć mieszkała w