Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/9

 — Suchy, suchoputny — chwalił się rybak — warz przyniosę.
 — No i sława Bogu!
 Jeszcze nie powrócił rybak z niedalekiej chaty, jeszcze ogień nie zwyciężył surowizny chrustu, kiedy wszyscy flisacy zastanowili się nad niepospolitością dźwięku, który ich trącił lekuchno, wypływając z ogromnej ciszy okólnej, bo i ptaki umilkły na południe. To jeden, to drugi flisak mrugnął przebiegle, palec wzniósł do góry na znak baczności... aż słuchali wszyscy... I bez słów porozumieli się łatwo, że w oddali jęczy dzwonek poczty konnej. Skoczył jeden młody do wizówki przerzedzonej między dębami i dającej widok w głąb kraju, na przypuszczalną drogę wypatrywał długo i nie mógł nic dopatrzeć. Aż Janko dowódca przypadł do ziemi, przyłożył ucho, i wysłuchawszy pilnie podziemnego telegrafu, oznajnił:
 — Czwórką albo i sześciórką jadą — ziemia dudni, jak pod tabunem.
 Dzwonek zbliżył się nieco, siekał teraz wyraźnie taktem kłusa; kierunek pojazdu miał ukośne ciążenie ku Ptyczy, zdążał widocznie główną drogą do Turowicz.
 Wtem Halimon, zdyszany od pośpiechu i wzruszenia, z bochenkiem chleba i garnkiem w ręku, dopadł flisaków.
 — Jadą do nas! pocztową kolasą pany jadą!
 — A kto taki? wiesz? widziałeś?
 Hamilon głowę wtulił w ramiona, rozczapierzonemi rękami tłumaczył się z niewiadomości, ale twarz jaśniała mu radością i nadzieją.
 — Tak czegoż ty cieszysz się, koli nie znajesz?
 — Zawsze to ludzie... i do nas!