Strona:Józef Weyssenhoff - Soból i panna.djvu/122

—   109   —

 — A wo! skoczył na drogę! idzie za nami!
 I zerwała się do ucieczki.
 — Poczekaj! i ja widziałem — zawołał Michał rozdrażniony, ujmując za ramię dziewczynę — ja go tu zaraz zapytam!
 I, odwracając się wstecz, krzyknął po litewsku, z nastawioną strzelbą:
 — Jaki tam dureń włóczy się po krzakach?!
 Nikt nie odpowiedział, ani się poruszył.
 — Jak jeszcze raz mi się pokażesz, strzelę jak do psa!...
 Warszulka ujęła Michała nerwowo za ramię:
 — Nie strzelaj panicz! Może być znajomy...
 — Znajomy?!
 — Jest taki, co chodzi za mną...
 Tymczasem oboje poszli dalej równym, śpiesznym krokiem. Ale Rajecki spochmurniał; coś mu w tej przygodzie nie podobało się. Warszulka jakoś zagadkowo wyrażała się o tajemniczym człowieku, postępującym i teraz zapewne za nią. Może skryta Litwinka mieć nawet coś na sumieniu? — —
 Nareszcie droga stała się prawdziwą drogą między polami. Pomimo nocy połyskiwało niedalekie jezioro, pagórki nagie weselej profilowały się na niebie gwiaździstem, na prawo i na lewo migały iskierki okien od siedzib ludzkich. Widać przynajmniej o sto kroków we wszystkie strony — pusto, nikt nie idzie.
 Po długiem milczeniu odezwał się Michał, jakby przez grzeczność podtrzymywał konwersacyę:
 — Cóż ty w zimie porabiałaś, Warszulko?
 — Wiadomo, jak na służbie: w oborze, przy maśle i przy kołowrotku.
 — Ale i bawiłaś się czasami, powiedz?
 — Zabawa u mnie była pierwsza, kiedy mnie po polsku uczyli.
 — Któż cię uczył?
 — Ci, co umieli, mówili, a ja słuchała. Tak i nauczyła się pomaleńku.
 — A czytać nie próbowałaś?
 — Czytać ciężko. Panicza naszego prosić żynowałam się. Proboszcz obiecał, ale cóż — chodzić daleko, a przyjdziesz — proboszcz czasu nie ma.
 — Ja cię nauczę.