Strona:Józef Weyssenhoff - Soból i panna.djvu/158

—   143   —

kredy na dywanie! Niemiec tu się sprowadził i porzucił toboł z betami na naszem polu.
 Obrazowa ocena proboszcza, zapleśniałego szlachcica, była w każdym razie trafniejsza od uwagi chłopka-filozofa.
 Wkrótce czółna rozjechały się każde w swoim kierunku i Rajecki pozostał znowu sam na sam z Lelejką.
 — Parno...
 Ptaki, ryby i owady zwykły także, jak ludzie, obiadować o południu, a potem pogrążać się w drzemiącą lubość trawienia. Prawie nic żywego nie ruszało się na sennych wodach. Tylko jaskółki, czarne miłośnice błękitu, kresliły niebo nikłą siateczką swych piorunowych lotów, wiążąc ją gdzieniegdzie przy wodzie w węzełki z trzepotań i jasnych bryzgów. Nizko coś krążą — — chociaż po niebie jeden tylko płynie biały, wydęty puchem, przyjazny obłok, może przyjść burza pod wieczór? — — albo dopiero jutro? — —
 Dubica Jużyncka miała dalszą drogę do przebycia, niż czółno proboszcza; więc gdy ksiądz Stulgiński dotarł do ajerów i ogłosił się już strzałem, Rajecki i Lelejko płynęli jeszcze po gładkiem.
 — Ksiądz urodził się w naszej okolicy?
 — W Pietraszunach. Tam i moi rodzice mieszkają.
 — Tak blizko od Sztarańc?!
 — W sąsiedztwie... A dlaczego pan pyta?
 — Tak sobie... nic... Znam dobrze obie wioski. Musi ksiądz mieć tam dużo krewnych?
 — Sami krewni tam i naokoło. Trembele, Wencławy i Makuszkowie krewni... Tumelanis mój wuj — kto ich policzy!
 — I ja tych znam — dodał Michał z emocyą — tych wszystkich i jeszcze... Łaukinisów...
 — Także krewni. Tylko im nie wiedzie się. Jeden po kraju ze strzelbą włóczy się, pod sądem już był. Drugi chory, a syna jemu do wojska zabrali. Córka też, zdaje się, na służbie.
 — Tak, u Pucewiczów — Warszulka.
 Niczego sobie dziewczyna — rzekł Lelejko zupełnie obojętnie.
 Nie ta obojętność uderzyła Rajeckiego, lecz wiadomość, że Warszulka jest blizką krewną młodego księdza. Przez długą chwilę milczenia wypatrywał jakiegoś fizycznego podobieństwa. — — Nic a nic! Gdzież tamtej oczy żywe, błękitne kwiaty w bronzowych obsłonkach, usta samym już uśmiechem całujące, śmiała ochota do życia — mogą przypo-