Strona:Józef Weyssenhoff - Soból i panna.djvu/211

—   194   —

 — Ciągle — i na dobrą sprawę możnaby jeszcze powrócić.
 — Gdzież mieszkałeś?
 — U leśnika Czerwińskiego. Kapitalny jegomość.
 — Znam i jego.
 — Ale napewno nie znasz... Ech! co tam tobie opowiadać! Od czasu swoich projektów małżeńskich taki się stałeś święty, że cię nie poznaję.
 Stach uśmiechnął się jednak figlarnie, po dawnemu:
 — Pewno tam wytropiłeś jaką samiczkę i to bez pomocy wyżła?
 — A choćby nawet! — odrzekł Michał, nadrabiając miną.
 — A Warszulka? — —
 — Ach mój Boże... tak... Warszulka. I tam o niej myślałem. — Ale co ja z nią pocznę? powiedz, Stachu.
 Powróciło zaufanie do rozmowy przyjaciół. Michał bowiem zasępił się nagle, co ucieszyło Stanisława, bo zmiarkował, że Michał poczuwa się jednak do obowiązków względem Warszulki.
 — Ani ja ksiądz, ani twój nauczyciel — rzekł serdecznie Pucewicz — tylko szczery druh i jeszcze sam w taką biedę wlazłem: Warszulka prawdziwie dobra dziewczyna i ona u mnie na służbie, niby pod moją opieką. Biedna ona, bo na śmierć w tobie zakochana.
 — Ale cóż ja mogę zrobić?... tylko unikać jej? Przecie tak sobie z nią pobawić się, jak z Paraską, nie mogę.
 — Co za Paraska?
 — Ach... tak się nazywa tamta przy Szepecie. Wszystko jedno! Więc z Warszulką tak nie mogę... sam jesteś przecie tego zdania?
 — I pewno.
 — A znowu ożenić się z nią — to nad moje siły. Zrozumiej, Stachu; rodzina moja jej nie przyjmie, a ja potrzebowałbym trochę innej towarzyszki, jeżeli na całe życie... I wogóle nie wiem, czy się kiedy ożenię. Włóczęga ze mnie, cygan...
 — Cygan ty nie cygan, ale Warszulka nie dla ciebie żona — rozumiem.
 — No więc jesteśmy jednego zdania. Tylko to nie rozwiązuje kwestyi, nie pociesza Warszulki, jeżeli ona, jak mówisz, biedna.
 — A ot jest jedna rada. Ty na nią, jak powiadają, urok rzuciłeś; ona zrobi wszystko, co jej każesz. Każ ty jej wyjść za mąż za Józefa Trembela. — —
 — Nie przeszkadzałem wcale, nawet wspomniałem jej o tem.