Strona:Józef Weyssenhoff - Soból i panna.djvu/232

—   213   —

 — Ależ dymu napuściliśmy! — —
 Nad błotkiem leżał tuman mgły, przesiąknięty ostrym swędem prochu, i nie rozchodził się w martwem powietrzu.
 — Bo też i kaczek natłukliśmy! Zabierajmy, co przy nodze, i chodźmy.
 Skoro porzucili to miejsce zgiełku i dymu, noc cicha i wonna ogarnęła ich przejmującem objęciem. Dzwoniło w uszach od rozległej ciszy, dzwoniło w sercach od nieutulonych pragnień.
 — Ach, Stachu, — westchnął Michał — może to ostatnie dni mojej młodości?! — —
 Taki wykrzyknik z ust dwudziestoparoletniego studenta mógłby wywołać drwiącą odpowiedź towarzysza, który dobiegał trzydziestki. Ale Stanisław, nie zatrzymując się nad dosłownem brzmieniem słów przyjaciela, starał się odgadnąć wewnętrzną treść jego wynurzenia.
 — Tobie w cudzych krajach nieswojo — ty nasz, Litwin, a ciągle daleko od nas żyjesz.
 — Tak już coś gna — — Śni mi się, że będę pisarzem, pożytecznym i sławnym.
 — I na co tobie? — — Pozwól ty innym książki pisać, a chcesz sam, pisz u nas.
 — Trzeba szeroki świat obejrzeć, aby rozjaśnić sobie wiele rzeczy.
 — Świat oglądać będziesz, a dusza z nami pozostanie. Dusza przymocowana do rodzinnej ziemi.
 — Tobie dobrze, Stachu, wiem. Zżyłeś się z tutejszym krajem i ludźmi, wystarczają ci do szczęścia. Nie wybiegasz pragnieniami w dalekie strony.
 — Tak i jest. — Obaczysz, jak my z Janielką zagospodarujem się. Kiedy poznasz ją lepiej, powiesz: ot gospodyni i żona! Nie taka tam z podrygansem, która stroi się, mizdrzy i pół życia zabiera na darmo. Ty do takich masz ochotę, Miś.
 — Gdzie? co? do jakich?...
 — Wszak opowiadałeś o jednej... Jak ona tam już nazywała się? — nie pamiętam.
 — Ach! pani Teresa! — — nie widziałem jej od nowego roku. I teraz jestem od niej bardzo daleko... całem sercem tutaj.
 Imię Warszulki zbliżyło się cieniem do rozmawiających, musnęło powiewem ich skronie, zawisło nad nimi. Ale Stanisław zakazał sobie mówić już o niej z Michałem od czasu gdy ten, usłuchawszy jego rady,