Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/125

—   119   —

 — No powiedz mi pan — rzekł Szydłowski, krzyżując ręce i jeżąc wąsy wyzywająco — powiedz mi pan choć mniej więcej, co znaczyła ta mowa?
 — Co znaczyła? Bardzo wiele. Najprzód, naturalnie, coś o dniu uroczystym, o przeszłości, o domu Kostków...
 — Przepraszam cię — przerwał Zawiejski — najprzód scharakteryzował przeszłą epokę, a potem dał program obecnej.
 — No właśnie. Więc kiedy przeszedł do rad, które dawał niby na drogę młodej parze, powiedział: »My, szermierze już zużyci, zachodzimy w cień«...
 — Nie powiedział: »zużyci«, powiedział: »My szermierze już znużeni — poprawił Hektor.
 — Owszem, słyszałem wyraźnie: zużyci.
 — Nie; ja także uważnie słuchałem.
 — No, to mów sobie, kiedy lepiej pamiętasz.
 — Powtarzać nie będę, ale pamiętam doskonale.
 Teraz partnerowie pokłócili się między sobą.
 — Jakże tam dalej, panie Włosek? — pytał Kersten rozbawiony.
 — Dalej?... Kiedy więc skończył o przeszłości, zatrzymał się. Pamiętasz, Hektorze? — zatrzymał się.
 — No pamiętam.
 Tu Włosek powstał, wyciągnął rękę i przybrał postawę mówcy.
 — ...i powiedział tak, aż nas ciarki przeszły: