Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/149

—   143   —

 — Albo od paru miesięcy; przecie wszyscy wiedzą, że siedzisz ciągle u tych Hellów.
 — Skoro się podjąłem poselstwa do Hellego w pewnej sprawie i mam z nim interesy, trudno, żebym u niego nie bywał. Wolałbym wołać go do siebie, ale by nie przyszedł.
 — Masz tobie! teraz on prowadzi interesy! To właśnie podobne do ciebie.
 — Ha, skoro nie podobne, to musi być inaczej, na rozkazy pani hrabiny.
 — Andrzeju! nie drwij ze mnie! Kochana Izo! pierwszy raz spostrzegam, że chcesz być nudna. Ale ci się to nie udaje. Jesteś zawsze najpiękniejsza i najmilsza z kobiet. Dokąd teraz jedziesz?
 — Do siebie. Przyjdź do mnie na herbatę.
 — Z największą przyjemnością.
 — Więc za pół godziny? Za pół godziny. Do widzenia, Izo.
 Gdy już powóz oddalił się ku miastu, Andrzej rzeki przez zęby:
 — Żeby cię wszyscy dyabli!

---