Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/154

—   148   —

 — Bo widzisz... zaczął mi gadać, że on już naprawdę kocha Polskę, ale tylko... dlatego, że ja w niej jestem. Więc odwróciłam się do Zosi i powiedziałam prędko: »świnia Niemiec«.
 — Tak powiedziałaś? ha, ha, ha... ale dlaczego?
 — Tak sobie... a potem bałam się, że usłyszał i zrozumiał, więc zrobiłam minę poważną i nie chciałam już z nim gadać.
 — Nie zrozumiał widocznie — mówił Andrzej — bo prosił mnie, abym cię przebłagał.
 — Przebaczam mu.
 — Ale widzisz, moja mała...
 — Już raz ci mówiłam, żebyś mnie tak nie nazywał.
 — Moja Halutko, nie można tak się zachowywać, kiedy się jest dorosłą panną. Mogłabyś być powodem jakiego zajścia...
 — Zajścia?... No dobrze. — A ty, moralisto, jak się zachowujesz z tą panną Helle?
 — Jakto: jak się zachowuję? Znam ją, bywam czasem u jej rodziców.
 — Kiedy ona się w tobie kocha.
 — Skądże ta wiadomość?
 — Wszyscy mówią. Nawet Iza powiedziała mi, że to niedobra dziewczyna. Ja tam nie bardzo wierzę Izie, ale przecież ty się z panną Helle nie ożenisz?
 — A dlaczego nie?
 — Bo to jakaś niemka i mieszczanka.
 — Nie masz o tem wszystkiem pojęcia, moja