Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/177

—   171   —

przecie żyć, jak inni, a zajmować się tylko takiemi... dużemi rzeczami.
 — Moja Halutko, on zapewne musi pracować na życie...
 Dziewczyna przystanęła i utopiła czarne spojrzenie w ciemnym gąszczu parku. Ale podniosła znowu oczy na okna pokoju Dołęgi, w których dostrzedz było można cień, przechodzący przez spuszczone zasłony. W skazując na te okna, rzekła:
 — A ja tam już byłam dzisiaj.
 — Gdzie, moje dziecko?
 — W pokoju pana Dołęgi.
 — Co ty bredzisz?
 — Tylko przed jego przyjazdem. Zobaczyłam, czy wszystko w porządku, i żeby mu było wesoło, położyłam parę kwiatów na poduszce... Czy on się domyśli kto położył?
 — Kochające serce przeczuje taki zamiar.
 — Ale on mnie wcale nie kocha, ciociu! Nic mi nawet podobnego nie powiedział.
 — O czemże zwykle rozmawiacie?
 — Tak mało mówiliśmy z sobą — i nawet nie zabawnie. Tylko, kiedy z nim mówię, wydaję się sama sobie lepszą.
 — Tak, moje dziecko. Musi to być człowiek szlachetny i rozumny; musi wiedzieć, czego chce, i dlatego wzbudza w tobie zaufanie.
 — A także — ciągnęła dalej Halszka — kiedy mówi o czemś, czego bardzo pragnie, to mu trzeba koniecznie patrzyć w oczy, tak spoglądają jasno