Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/186

—   180   —

dychającej po dniu upalnym, był mocny, jak wino.
 Gdy Dołęga objaśnił plan irrygacyi i stawów, Halszka uczyniła uwagę:
 — Wcale przyjemne to pańskie zajęcie.
 — Zwłaszcza na takich łąkach i z blizką perspektywą powrotu do Waru — odpowiedział Dołęga bez namysłu.
 — To pan War lubi?... i nas?
 — Nie może pani wątpić.
 — A dlaczego pan nie przywitał się z nami zaraz po przyjeździe? Chodziłyśmy z ciocią po parku — trzeba było przyjść.
 — Nie przyjechałem tu w gościnę, ale dla umówionych zajęć.
 — E! niech pan da pokój! Dobrze mówi Andrzej, że moralista z pana. Nie można zawsze być doskonałym.
 Jan zaśmiał się wesoło.
 — Ma pani słuszność — jestem trochę pedantem i to mi nawet przeszkadza w życiu. Nietylko doskonałym, ale i nudnym być nie wolno.
 — Pan mnie nigdy nie nudzi.
 — Serdecznie mnie to cieszy.
 — Będziemy masami gadali z sobą — chce pan?
 — Bardzo, bardzo proszę.
 — Więc do widzenia — za dwie godziny kolacya.
 Jan poczuł tak silny pęd sympatyi do tej miłej pięknej, jedynej Halszki, że, nie myśląc wiele po-