Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/258

—   252   —

 Po tej rozmowie wstał ze ściśnionem sercem i postanowił zaraz War opuścić. Miał się jeszcze tylko załatwić z Andrzejem.
 Gdy go spotkał, objawił mu krótko swoje postanowienie:
 — Jutro wyjeżdżam do Warszawy — musisz m i dać odpowiedź dla Hellego.
 — Ale zostań jeszcze, Janku! Jeszcze mamy gości; jakże chcesz, abym myślał o tym dyplomatycznem zawikłaniu w takim gwarze? Musimy raz eszcze powrócić do tej rozmowy, może jutro, kiedy się przerzedzi trochę.
 — Pilno mi, muszę jechać.
 — No, a dla tych tam interesów petersburskich — czy nie powinienbyś pozostać? Zbązki i Szafraniec jeszcze tu są — rzekł Andrzej, byle zwrócić rozmowę.
 — Już się rozmówiłem z tymi panami — wystarcza mi to. A co do twoich projektów, jeżeli chcesz wiedzieć moje zdanie, — nie żeń się z Hellówną, pozostań w swojej sferze, nie walcz z nią. Bo gdybyś chciał z nimi walczyć, nie zabiją cię, ale cię zanudzą, zemdlą cię... Zechcesz im coś wytłómaczyć — ziewną i powiedzą, że oni są już dużo dalej i wyżej od twego rozumowania.
 — Toś widzę nie rad z naszych działaczów? — rzekł Andrzej zadowolony, że rozmowa bierze inny obrót.
 — Są oni jak wielka, stojąca woda... nie mó-