Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/277

—   271   —

 Dziewczyna poczuła coś rozkosznie trwożnego w piersi i, wciągnąwszy głośno powietrze, zatrzymała oddech, jakby chciała dłużej w sobie zachować wrażenie tych słów, płynących razem z silnym zapachem letniego wieczoru. I po chwili rzekła cichutko:
 — Słucham.
 Wtedy Dołęga spojrzał jej prosto w oczy i zapytał:
 — Jak pani zapatruje się na małżeńskie zamiary brata?
 A Halszka rozwarła szeroko oczy, potem ściągnęła brwi gniewnie:
 — Ech! Pan nigdy nie myśli o tem, co ja... Co mam się zapatrywać? To nie moja rzecz.
 — Jakto: nie pani rzecz? Przecie chodzi tu o Andrzeja, o którego pani dba przynajmniej tyle, co ja.
 — Tak, naturalnie... tylko nie myślałam już o tem, bo wszystko postanowione.
 — I pani pochwala to postanowienie?
 — Także dziwne pytanie! Któżby chciał, aby Andrzej żenił się z jakąś mieszczką, Niemką, choćby była nawet dziesięć razy bogatsza?
 — Nie będę pani przekonywał — odrzekł sucho Dołęga — bo wiem, że mi się nie uda, ale muszę przyznać, że panna Marya Hellówna jest jedną z najwytworniejszych kobiet jakie znam, a jej ojciec jednym z najpożyteczniejszych obywateli, a jej matka...