Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/324

—   318   —

 Wyraz »objaśnić« wydał się Dołędze dość źle wybranym, ale puścił go mimo uszu i rzekł uprzejmie:
 — Jestem niezmiernie ciekawy.
 — Raz już miałem... przyjemność mówić z panem o tym interesie i zauważyłem, że go pan bardzo bierze do serca.
 — Mam nadzieję, że my wszyscy...
 — Muszę panu powtórzyć dawną moją... uwagę. Nie należy wysuwać się z inicyatywą prywatną, póki nie zgłębimy interesów i opinii ogólniejszych.
 — Dobrze... to znam... to już... inna materya. Ale jak stoi sprawa koncesyi? — rzekł trochę niecierpliwie Dołęga.
 — Jakiej koncesyi?
 — No, koncesyi na budowę szos.
 — A o budowę kolei pan nie pyta? — rzekł Szafraniec, starając się przybrać wyraz misterny.
 — Pytam najprzód o to, co nas obchodzi.
 — Więc kolej nas nie obchodzi? A cała nasza działalność w stolicy, ą pomoc Zellera, a najrozmaitsze stosunki i informacye co do bardzo ważnych rzeczy — nie obchodzą pana?
 Szafraniec wpadł w tak niezwykły ferwor, tak miał minę mówcy, dobijającego przeciwnika argumentami, że Dołęga zadziwił się:
 — O czem my, panie, mówimy?
 — O tem, co najważniejsze i jedynie ważne.