Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/325

—   319   —

 — Ale nareszcie... czy dostaniemy koncesyę na szosy, czy nie?
 — Bardzo wątpliwe, mogę nawet powiedzieć, że niewczesne. Wierz mi pan, my jesteśmy dobrze poinformowani.
 Uśmiechnął się znowu.
 — Bez żartów, panie hrabio. Jeżeli pan co wie o stanie sprawy, to trzeba mi powiedzieć. Ja tu przecie trochę dawniej od panów byłem czynny.
 — Nie, panie — rzekł Szafraniec, trzęsąc zlekka wzniesionym palcem — tej koncesyi na szosy nie będzie, ale i niepotrzebna.
 Uśmiechnął się po raz trzeci
 Teraz już Dołęga osłupiał. Wpatrując się ze zgrozą w pogodną twarz Szafrańca, myślał:
 — Czego on się śmieje? Co mu jest? Opowiada mi takie rzeczy i śmieje się?!!
 Zdobył się wreszcie na słowo:
 — Cóż Zeller?
 — Właśnie.
 — Co za właśnie?! — zawołał Dołęga nagle tak rozdrażnionym głosem, że Szafraniec zesztywniał i przybrał ton uroczysty, wyższy.
 — Mówię: właśnie. Hrabia Zeller pisał do księcia Janusza, że kolej będzie za dwa lata, że wobec tego szosy teraz niepotrzebne, że koncesya nie może być uzyskana w tej formie. Te trzy punkta mam panu do zakomunikowania.