Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/356

—   350   —

i mocniejszym. — Razem ze swym sławnym dowódcą Zbązkim i adjutantem Hektorem, urządzili ci sprawę, niema co mówić.
 — Zaczniemy inną — odrzekł spokojnie Dołęga.
 Andrzej spojrzał z podziwem na wynędzniałą twarz Jana, pełną już wewnętrznego ognia.
 — Ty jednak jesteś nadzwyczajny!
 — Nie powiodło się raz, powiedzie się drugi. Wszyscyśmy winni.
 — Cóż ty winien, mój drogi? — mówił Zbarazki gorąco — tyś zawsze zapominał o sobie, a pracował dla innych, tyś wmawiał w ludzi swoją własną siłę i zapał — i ciągnąłeś podwójne ciężary, ażeś się rozchorował. To my do niczego, to namby trzeba jakiejś elektrycznej kuracyi, nie mówiąc już o zamianie mózgów na inne. Marni jesteśmy, marni, mój Janku.
 Dołęga posłyszał niby echo swych wizyi i rozmyślań.
 — Będziecie jeszcze inni, nasze pokolenie będzie inne. I ty sam... już ja cię zaprzęgnę, zobaczysz.
 — Więc jeszcze wierzysz w nas?!
 — Wierzę w przyszłość... no, i w Boga.
 Słowa te wielkie nie zabrzmiały fałszywie w ustach dzielnego człowieka.
 Andrzej wpatrzył się w Jana poważnie, starając się zgłębić szczerość, podziwiając odwagę tej duszy; aż uścisnął serdecznie przyjaciela i wyszedł, silnie wzruszony.

---