Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/359

—   353   —

 Co pani uczyniła?
 — Przyszłam do pana.
 — Sama?
 — Sama. Musiałam przyjść.
 Podniosła woalkę i ukazała twarz bardzo bladą, jednak oczy patrzyły prosto na Jana, pełne blasku i powagi.
 — Moja najdroższa pani! Więc dla mnie tyle... niechże pani siada.
 Ale Halszka nie usiadła, tylko wyciągnęła ku Janowi obie ręce.
 — Czy pan już zdrów zupełnie, zupełnie? Myślałam, że zwaryuję, kiedym się dowiedziała o tym tyfusie.
 — Moje dobre, najmilsze dziecko! — mówił Jan gwałtownie, całując ją po rękach, poczem uprosił ją, aby siadła na krześle przed biurkiem, a sam usiadł naprzeciwko, pochylony, zapatrzony. Świat niknął mu w pamięci od tego zjawiska tutaj, w jego mieszkaniu, ile razy je przywoływał, napełniało go boleścią i uciekał od niego do swojej smutnej filozofii. Teraz siedziała przed nim ta Halszka żywa, blizka, szarpiąc rękawiczki i gotując jakąś trudną przemowę, która zdawała się więznąć w falującej piersi. Spuściła oczy i odezwała się:
 — Proszę tak nie patrzyć na mnie... proszę mi powiedzieć...
 — Przepraszam najmocniej; nie mogę jeszcze ocknąć się z podziwu, że pani taka dobra dla mnie i zechciała przyjść aż tutaj.