Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/370

—   364   —

 Mógł wyrazić ten ukłon zaledwie przez zwrócenie głowy i wzniesienie ręki z różańcem.
 Andrzej usiadł blizko przy Marsowicza i rzekł:
 — Piękna pogoda jesienna — prawdziwy czas myśliwski.
 — A kiedy książę pan pojedzie na te polowania?...
 — Kiedy ci będzie lepiej, panie Franciszku. Dlaczego mi nie mówisz po imieniu, jak zwykle?
 — Jeden tylko jesteś przy mnie z moich panów, a już niedługo mi...
 — Obiecałeś być na ślubie Halszki.
 — Obiecałbym ja doczekać i szóstego pokolenia, ale moc Boża... Niech ci Bóg błogosławi, że nie opuszczasz starego sługi, choć masz inne zajęcia.
 Andrzej dotychczas wahał się, czy pojechać na Wołyń wobec groźnego stanu Marsowicza. W tej chwili postanowił poświęcić polowania i uczuł nawet zadowolenie z tej ofiary.
 — Nie mogę odjechać. Ten człowiek prawie do rodziny należy.
 Tak pomyślał, a odpowiedział głośno na inny przedmiot, poruszony przez Marsowicza:
 — To dzieci Halszki, albo moje, byłyby już szóstem naszem pokoleniem za twojej pamięci?
 — A jakże! Książę wojewoda, świeć Panie nad jego duszą, skończył wiek swój w roku 1825, kiedym był wyrostkiem i jeszcze w domu rodziców moich. Zajechał raz do nas, bo był pan