Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/373

—   367   —

pominają, gdzie się urodzili i wyrośli?... A, jak można tak nawet żartować! Andrzej powstał i pocałował Marsowicza w białe włosy.
 — Masz słuszność, żartuję, przepraszam cię, panie Franciszku.
 — Nie mnie, nie mnie, Jego przepraszaj — mówił Marsowicz, trzęsąc ręką ku portretowi pradziada — nosisz Jego imię, Andrzeju... I masz... i masz w sobie jego zacną duszę, tylko dorośnij... Bo nawet Zbarazcy bywali mniejsi i więksi...
 Rozrzewnił się i zamilkł.
 Do pokoju służący wniósł lampę i wszedł lekarz. Stwierdził, że chory ma gorączkę i zalecił spokój.
 — Już noc — westchnął Marsowicz. — Książę pan teraz na obiad, a jeżeli łaska jeszcze potem odwiedzić starego... Ale czy mi się zdaje, że już po siódmej?
 — Tak, już kwadrans po siódmej.
 — A nie bębniono dzisiaj na obiad?
 — Kazałem zaprzestać. Sam jestem w zamku, głos tego bębna rozlega się po pustych salach, jak alarm.
 — Szkoda...
 — Jutro każę zabębnić.
 — Jutro?... Dziękuję za wszystko. Padam do nóg.
 Andrzej poszedł do sali jadalnej, gdzie oczekiwał go Kordysz i administrator. Zaprosił ich na