Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/46

—   40   —

baczy? — pytał Szafraniec, nawet on, zelektryzowany.
 — Przypomina mi to sztreki na polowaniach u księcia Schwarzenberga — zaczął Kersten, który miał dar wszędzie wcisnąć nutę fałszywą.
 — Skąd wuj ma taką orkiestrę? — pytała pani Hohensteg.
 — Moi drodzy, od czasu, jak War Warem, grywano tę pobudkę rano i wieczór z tej samej baszty. Trębacze dziedziczą talent z ojca na syna; mam nawet wieś całą nazwaną »Trębacze«.
 — A dlaczego nie słyszeliśmy dotąd pobudki?
 — Wyrzucili starą — wtrącił Marsowicz.
 — Żałujesz jej, panie Franciszku?
 — Weselej z nią było, ale skoro wola ś. p. księcia Hieronima...
 — Pamiętam, gdy ją skasował mój ojciec — ciągnął dalej książę Janusz — budziła o wschodzie słońca, albo znów wypadała w lecie po obiedzie...
 — Jak musztarda — dodał Kersten.
 — Jak musztarda. Przeznaczono ją więc na hasło przygodne: do polowań i do takich miłych okazyi, jak dzisiejsza.
 Skłoniło się kilka głów. Marsowicz rozpoczął historyę starej warskiej pobudki, słynnej niegdyś w dziejach wojen z Tatarami, ale go nie słuchano, bo pora była przebrać się na obiad.

---