Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/63

—   57   —

ten mistrz jest przekonany, że wszystko robi najlepiej... Już go pan Dołęga przestrzelał...
 — Tylko pierwszego dnia — odezwał się Koryatowicz, mierząc systematycznie’w bilę.
 — A jabym chciała mu pokazać, jakby dostał »suchego seta«, grając ze mną w tennisa.
 Pobiegła do okna.
 — Możeby można zagrać? śnieg nie pada... Trochęby tylko odprzątnąć plac. Mój Jędrku;
 — Co za pomysł Halszko! — mróz bierze, śniegu w parku jest na pół łokcia.
 — Nic nie szkodzi... Mój Jędrusiu! jest nas właśnie czworo... Pan gra w tennisa, prawda, panie Dołęgo?
 — Nie, pani.
 — Jakto? Nie gra pan w tennis’a?! To wstyd, panie.
 Dołęga na razie poczuł, że to wstyd i doznał wrażenia człowieka, który przychodzi niewłaściwie ubrany do wystrojonego towarzystwa. Zaczął się tłómaczyć.
 — Mieszkam ciągle w mieście, dużo pracuję, ale znam tę grę; wydaje mi się nie bardzo trudną.
 — O, panie, to się tak zdaje — rzekł Koryatowicz, odkładając kij bilardowy. — Tennis jest jedną z gier, do których nie tylko potrzeba wielkiej zręczności, ale i przytomności umysłu, inteligencyi... Wygrałem partyę, Halszko!
 — Panie Dołęgo! w bilard pan gra, — sama widziałam; niech pan zagra ze mną partyę w ka-