Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/110

—   102   —

 — Od wielu lat. Tutaj ją także spotkałem parę razy.
 — Skryty z pana człowiek.
 Jerzy lekko zaznaczył, że przymówki margrabiego brać nie może na seryo.
 — A ten Rzymianin?... Fabiusz, jeżeli dobrze dosłyszałem... Cóż to za rola? Père noble ou jeune premier sur le retour?
 — Stryjeczny brat jej nieboszszyka męża. Dziwak. Mieszka w Antibes i pisze tam coś.
 — A zatem nie ciągle przy niej się znajduje?
 — Owszem, prawie zawsze.
 — Aa? to znacznie obniża wartość tej perły.
 Słuszka marszczył czoło i zdawał się mówić sam do siebie; nowa niepospolita kobieta, zjawiająca się w jego urojonem królestwie, przyczyniała mu widocznie wiele przewidywanych zajęć i kłopotów. Jakby nagle olśniony prawdą swych wniosków, mozolnie wyprowadzonych, odezwał się uroczyście:
 — Moi drodzy! wiem już wszystko, ja muszę wszystko wiedzieć: to jest kobieta, szukająca oparcia.
 — Oparta jest tymczasem na ramieniu swego doktrynera.
 — Pozory. Ona potrzebuje prawdziwego oparcia. Ja go jej dostarczę.
 — Ładne rzemiosło! rzekł drwiąco i wesoło d’Anjorrant.