Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/111

—   103   —

 Słuszka odskoczył i, kładąc obie dłonie na swą pierś rycerską, zawołał:
 — A cóż ja?! Dlaczego ja nie byłbym dla niej tem oparciem?!
 — To co innego. Nie śmiem winszować z góry, ale gdybyś ją potrafił świsnąć Fabiuszowi... phi!
 — Raulu! nie porozumiemy się nigdy. Ja podejmuję się panią Annę Oleską oświecić, ubrać, wprowadzić w świat, dać jej dyrekcyę, której potrzebuje.
 — To znowu co innego. Nie będziesz miał nawet wiele zachodu. Wydaje mi się oświeconą dostatecznie. Ubrana jest wybornie.
 — Jesteś tego zdania?
 Słuszka spojrzał poważnie w oczy margrabiemu, a ten również opuścił ton żartobliwy i potwierdził:
 — Wybornie, bez zarzutu.
 Słuszka jeszcze raz spojrzał na d’Anjorrant’a i milczącym giestem przyznał, że się w tym szczególe pomylił.
 — Ale obdarzę ją rzeczą najcenniejszą: moją wyjątkową opieką i dyrekcyą.
 — Obdaruj ją, Eustachy. To jej zaszkodzić nie może.
 — Mam zaś do niej prawo, bo pierwszy ją odgadłem. Dubieński ją znał dawniej, ale ja twierdzę i powtarzam, że ją odgadłem.
 — Eustachy! jesteś równie uprawniony, jak