Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/117

—   109   —

 — Przepraszam. Pójdę ich szukać gdzieindziej. Moje uszanowanie.
 Wyniósł się szybko, niepyszny.
 Kobiety pozostały znów same.
 — Paniby zapewne wolała jechać do Monte Carlo, niż siedzieć z nami?
 — Czy jestem tu zbyteczna? — odpowiedziała innem pytaniem pani de Sertonville pokornie i zalotnie.
 — Gdzieżby! tylko myślałam, że tamto zabawniejsze. Podobno pani przegrywa?...
 Fernanda spuściła oczy.
 — Nie trzeba grać. Wstydzę się tego upodobania... Bo nie mam nigdy miłego towarzystwa. Kiedym teraz znalazła tak wyjątkowo przyjemne i wytworne, kiedy mi okazano... dużo dobroci, pragnęłabym tylko, aby to nie zaraz się skończyło.
 Musnęła wymijającem spojrzeniem twarz Krysi i przesunęła język po wargach. Gdy to czyniła, przypominała czarną kotkę, łaszącą się do mleka.
 — Pani zawsze sama?... czy nie ma kogo z blizkich tutaj? — zapytała hrabina Granowska.
 Hiszpanka spojrzała ciekawie i niespokojnie w twarz starszej damy, ale ta wyrażała tylko sympatyczną troskliwość.
 — Znam wszystkich, ale z blizkich nie mam nikogo. Tutaj wszyscy są jednego gatunku: rozbawione »snoby«. Nawet ten książę, który wychodzi... Przepraszam, może to przyjaciel?