Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/125

—   117   —

wczoraj, więc mówię z portyerem i dowiaduję się że jak wyjechała wczoraj późno do Monte Carlo, tak jeszcze nie wróciła. Może jej się coś stało?!
 Jerzy uśmiechnął się dwuznacznie:
 — Ho, ho! co za troskliwość! Uspokój się: widziałem panią de Sertonville: śpi spokojnie.
 — Widziałeś ją? Spóźniła się na ostatni pociąg, a powozu wczoraj nie miała. Wzięła numer w hotelu.
 — Cóż to za obyczaje! — wybuchnął Kobryński.
 — Masz słuszność odrzekł Jerzy poważnie: — kobiety narażają się tutaj darmo na obmowę. Ale ona wytłómaczy się z tego. Ma poranną suknię; je śniadanie z księżną della Robbia i z panią Puckelswart.
 Nadzwyczaj ścisłe informacye Jerzego o pani de Sertonville uderzyły nagle Kobryńskiego. On teraz zaczął indagować, po krótkiem milczeniu, z kwaśnym uśmiechem:
 — No... a ty skąd wracasz o tej godzinie? Jesteś także dziwnie wyblakły.
 — Ja mam swoje kryjówki. Pisałem przez całą noc.
 — Pisałeś?!
 — Nie masz pojęcia, Władziu, jak Monte Carlo wygląda o wschodzie słońca. Cale jakby pod szybą kryształową.
 — Daj mi pokój. Domy publiczne tak samo wyglądają, gdy słońce zaświeci.