Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/139

—   131   —

 — Nawet moja żona wygląda jak bachantka odezwał się Kobryński i parsknął śmiechem.
 Terenia roztopiła swój nastrój bachiczny w żałosnej skardze do męża:
 — Władziu!...
 I odeszła z Granowskim, a Kobryński mówił do d’Anjorrant’a:
 — Kochany margrabio! Przyznać trzeba, że zakasowałeś wszystkie uczty, jakie widziałem. A widziałem ich nie mało w różnych krajach, naprzykład kiedy lord Dudley przyjechał do Ostendy...
 D’Anjorrant przerwał:
 — Cieszę się, że zyskałem uznanie księcia. Proszę mi pomódz zabawić papę Filipa, który siedzi w altanie. Słuszka dzisiaj osowiał zupełnie. Gdy się ludzi potrzebuje, są niezdatni.
 — Zaraz pójdę. Ja go tam rozruszam. Zatem kiedy lord Dudley dawał ucztę w porcie...
 — Kochany książę, lord Dudley nic mnie nie obchodzi.
 — Aha... To też niema porównania. Jak tu pan umiał doskonale dobrać towarzystwo, aby wszystkim dogodzić! Powiedz-no pan, czy arcyksiężna zna już dawno tego Ciampi’ego?
 D’Anjorrant skrzywił się i odrzekł sucho:
 — Nie pozwoliłem sobie nigdy jej o to zapytać.
 — No, naturalnie... Ja także pragnę bardzo panu podziękować, że zaprosił tę biedną panią, de Sertonville.