Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/157

—   149   —

 — Zosiu! do stryjaszka!
 Mała panna Oleska nie wbiegła, ale weszła do salonu elastycznym krokiem, już nacechowanym elegancyą i podobieństwem do mamy. Rączki i ciemne oczęta dążyły prosto do ulubionego stryja. Ze słodką dziecięcą, powagą pocałowała go w policzek, dała się głaskać po jedwabnych jasnych włosach.
 — Czy była Zosia na przechadzce?
 — Byłam. Pani Jabłońska kupiła mi nowego Gastona, ale jest tani i brzydszy.
 — Gaston? poczekaj... to ten, co w morzu utonął?
 — O! tamten od stryjka był ładny, jak żywy.
 — Poszukam takiego samego. Jutro ci przyniosę.
 — Niech stryjek kupi także starszego, z brodą
 — Nie wiem, czy takiego znajdę.
 — Jest, jest, na »venue de la Gare«, podobny do stryjka.
 — Tak, jak Gaston do małego de Nielles?
 — Tak samo.
 — Zosiu! — przerwała pani Anna — nie trzeba przymawiać się o podarunki.
 Zosia zaczerwieniła się mocno. Fabiusz objął oburącz jasną główkę, pocałował ją we włosy, a panią Annę w rękę.
 — Wychodzę. Miło mi ustąpić miejsca w twym salonie tej kochanej istotce, nie komu innemu.

---