Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/159

—   151   —

 — Gdyby i tak było, czego ode mnie chcesz? spowiedzi jakiejś?
 — Wyobraź sobie, żem nie siostrą, ale towarzyszką... twej myśli; towarzyszką najzaufańszą, albo chłopcem.
 Jerzy zagryzł nieznacznie usta. Wyobraźnia nie dostarczała mu żądanych złudzeń.
 — Moja kochana! Przedewszystkiem dążę swoją własną drogą do osobistych pragnień i celów. Rodzina przywiązywała mi zawsze kule do nogi, albo zagradzała mi drogę plotami, plecionymi ze starych przesądów. Nie dziw się, żem się odsunął od Chojnogóry i jej kopalni cnoty.
 — W Chojnogórze są też kopalnie srebra — wtrąciła dowcipna Terenia.
 — Wiem, niestety, że materyalnie, do czasu, od nich zależę.
 Wymówka siostry rozdrażniła Jerzego. Teraz on chciał mieć nad nią przewagę:
 — Muszę ci się przyznać, że Władzio winien mi 4.000 franków z mojej pensyi. Obiecuje mi je codzień...
 — Ach! — zawołała księżna, zakrywając oczy — i to jeszcze!
 Zaległo krótkie milczenie, w ciągu którego oboje zapomnieli o sprzeczce; owładnęła nimi bowiem praktyczna ciekawość.
 — Więc Władzio jest w złych interesach? — zapytał Jerzy.