Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/164

—   156   —

rzyła i, stwierdziwszy zaślepienie Jerzego, przeszła do innej rozmowy.
 — Myślałam, żeś się trochę odsunął ostatnimi czasy od pięknej Hiszpanki.
 — Powinienbym. Ale niestety...
 — Widziałam cię często przy pani Oleskiej.
 Jerzy zaśmiał się głośno, uśmiał się prawie do lez. Aż siostra, naprawdę zdziwiona zapytała:
 — Czego się śmiejesz?... Pani Oleska uchodzi przecie za piękność.
 — Bardzo piękna, istotnie... Ha, ha, ha!
 — No więc co?
 — Żenić się tak odrazu z kobietą, dlatego, że piękna?
 — Żenić się, żenić... — odpowiedziała księżna nadąsana: — wasza męska logika bywa inna.
 — W takim razie nie znasz zupełnie ludzi, Tereniu. Ci oboje Olescy to istne kwakry.
 — Nie przeczę. Nie mam po źle sądzić o pani Oleskiej. Może nawet trochę przesadza swą pozę na kapłankę Westy.
 — Może?
 — Albo może u kwakrów małżeństwa są tajemne i po śmierci męża krewni jego otrzymują w spadku wdowę.
 — Także możliwe. Tutaj jednak nie sądzę.
 — Doprawdy, świat jest dziwny. Mówią tu niestworzone rzeczy o każdej młodej kobiecie, a tę jakąś panią, która się włóczy po świecie z kuzynem, zgodzono się ogłaszać za świętą. Na-