Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/179

—   171   —

ze smętną prostotą, gdyż kłamać nie mogła w pierwszy dzień Wiejkiejnocy.
 — Władzio nie przyjdzie. Darujcie mu ze względu na ogólne przebaczenie, które spłynęło na nas.
 Zakopiański, gdy to posłyszał, zwierzył się Słuszce:
 — Rodaczka nasza zbudziła słowem trzepoty pokutne... Czy nie czujecie zapachu świętości, niby powiewu od naszych pól, od naszych pałaców strzechowych?
 — Pachną panu może święcone baby? — odpowiedział Słuszka.
 W drugie święto liczne towarzystwo z margrabią d’Anjorrant na czele, oczekiwało na dworcu przybycia »Express’u de Rome«. Księżna Teresa mówiła do Antosia Granowskiego, który przybył tu bez kufra i miał minę jeszcze mniej wyraźną, niż zazwyczaj:
 — Jak to? pan nie jedzie z nami? przecie mama pozwoliła...
 — Nie mogę
 — A cóż będzie z wycieczką naszą do Ojców Zmartwychwstańców?
 — Nie mogę.
 W tej chwili Jerzy, spóźniony ostatecznie, blady od jakiejś wewnętrznej rozterki, przypadł do siostry:
 — Tereniu! nie jadę dzisiaj. Jeżeli zdołam się uwolnić, będę w Rzymie za parę dni. Wierz