Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/182

—   174   —

 — Lubię już Rzym. Zaczynam nabierać rzymskiego patryotyzmu.
 — A mówiłem, że trzeba poczekać tydzień. Kiedy wpadłaś w marne życie włoskie, pleśniejące na zwaliskach, a potem w przesyt od mnóstwa źle rozmieszczonych arcydzieł sztuki, mówiłem, że trzeba być cierpliwą i skupić się, zanim przemówią głosy wieków.
 — Mówiłeś. Raz jeszcze masz słuszność.
 — Mniej dbam o to uznanie, niż o twoje wrażenie, Anno. Czy ci tu dobrze?
 — Doskonale... dobrze... coraz lepiej. Dzisiaj szczególnie taki spokój!
 Głośno wciągnęła do piersi łagodne powietrze i rzuciła okiem po równinie, miejscami zieleniejącej, której wiosenną wesołość mąciły jednak długie, połamane szkielety akweduktów, a na lewo w oddaleniu szereg małych grobowcowych zwalisk.
 — Tam... to stara via Appia? nasza droga wczorajsza do Tivoli?
 — Tak. O, masz ten największy, okrągły, grób Cecylii Metelli.
 — Wolę drogę dzisiejszą; na tamtej zanadto smutno. Gdyśmy jechali wczoraj, cienie grobów kładły się co chwila na nas.
 — A mnie — rzekł Fabiusz — ten cmentarz nie mówi nic smutnego. Jest już tak stary, że utracił wszelką woń śmierci. Patrz naprzykład na ten kurhanek wśród pola. Przysypane zwali-