Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/188

—   180   —

otwarte, jakby sam się przestraszył swego niespodziewanego wtargnięcia do pokoju. Ten strach udzielił się pani Annie. Cofnęła się i zawołała:
 — Co pan tu?...
 Jerzy pozostał skromnie przy drzwiach, które cicho za sobą zamknął. Skłonił się pokornie:
 — Pani... Przyjechałem wczoraj wieczorem przez cały dzień szukam sposobności spotkania...
 Łapał trudno oddech i był naprawdę blady.
 — Dlaczegóż nagle? wieczorem?...
 — Chciałem wcześniej, ale nie było pani w domu... Dowiedziałem się, że państwo pojechali... i wracać będą przez bramę świętojańską... Stałem pod Lateranem, widziałem panią przejeżdżającą...
 — Cóż to za romantyzm! Trzeba było powóz zatrzymać.
 — Nie śmiałem.
 — A teraz pan śmie wchodzić do mego mieszkania?
 Jerzy przetarł czoło ręką.
 — Rzeczywiście... jestem trochę oszołomiony swoim nagłym wyjazdem, szukaniem pani...
 — Niechże pan na chwilę usiądzie. Dzień dobry!... możemy sobie chyba powiedzieć: dzień dobry?
 Śmiech zaigrał w jej głosie i wyciągnęła do Jerzego rękę. Przycisnął ją do ust z takiem upragnieniem, że pani Oleska rękę cofnęła.