Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/189

—   181   —

 — Co panu jest? Zdarzyło się jakie nieszczęście?
 — Nic wcale. Pogoniłem tylko za swym snem, za losem, za koniecznością. Poświęciłem wszystko.
 Wzrok jego rozpłomienił się. Pani Anna powstała z krzesła, na którem tylko co przysiadła i rzekła:
 — Jutro zapewne się spotkamy. Teraz muszę się przebrać na obiad. Fabiusz zaraz tu przyjdzie.
 — Odchodzę. Chciałem tylko zapytać: czy nie ściągnąłem na siebie gniewu za to, żem przyjechał?
 — Gniewu mojego?! Może inni gniewali się na pana, że odjechał, ale dlaczegóż ja miałabym wpływać na pańskie zamiary? Mnie to jest... obojętne.
 — To wyrok najgorszy.
 — Nie wyrok, tylko mówię bez gorączki. Zresztą bardzo się cieszę, że pana widzę.
 — Dziękuję choć za tę jałmużnę.
 — Panie Dubieński, mówmy poprostu, jak dawniej, jeżeli pragnie pan pozostać ze mną w przyjaźni. W dawnych warunkach możemy się spotykać. Teraz śpieszę na obiad do hotelu Kwirynału.
 — I ja tam idę. Kobryńscy, d’Anjorrant i inni znajomi mieszkają tam już od trzech dni.
 — To pan nie razem z nimi przyjechał?
 — Ja wcale przyjechać nie miałem. Dopiero przedwczoraj... poprostu uciekłem.