Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/228

—   220   —

niem?... Przecie to komórki albo piwnice, nie pokoje!
 — Rzymianie przebywali więcej na powietrzu: czuwali w dzień, a spali w nocy, życie ich nie płynęło naopak i naprzekór warunkom przyrodzonym.
 — Bah! dla nas nie wystarcza dnia.
 Fabiusz już nie odpowiedział i pozwolił Słuszce dalej perorować.
 Na domiar niepowodzenia, w malowniczym zakątku spotkano Zakopiańskiego, przybranego w płaszcz włoski, przerzucony przez ramię.
 — Cóż to za maskarada? — zapytało naraz parę osób.
 — Stosuję się do ruin. Nie chcę draźnić ech, drzemiących pod temi sklepieniami.
 — Ale echa nie widzą — zauważył Słuszka.
 — Echa czują — odrzekł Zakopiański.
 Daliby mu pokój, gdyby nie przyczepił się do Fabiusza.
 — Chodzimy tu jak mądre cienie po cmentarzach sprofanowanych. Nie prawdaż, mistrzu?
 — Nie prawda, panie.
 — Dlaczego?
 — Ja mam inne wrażenie.
 — A ja właśnie takie.
 — Zostańmy zatem każdy przy swojem.
 Fabiusz rzadko bywał opryskliwy. Zakopiański odsunął się na flank orszaku, szukając u pań współczucia dla swych pomysłów stylowych.