Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/25

—   17   —

mówią, mam posądzenia... Powiedz, moje dziecko, wszak to kobieta trzyma Jerzego?
 Terenia zaostrzyła dowcipny swój uśmiech:
 — Przed ciocią nic się nie ukryje.
 Panna Paulina zaś pochwyciła wyznanie, przełknęła i pokiwała głową:
 — To najgorzej.
 — Tak, ciociu, niedobrze jest. Ale tem bardziej jestem zdania, że nie można działać gwałtownie. Chłopiec się uprze, il va se buter. Tu trzeba jakiegoś mądrego a życzliwego wpływu. Gdy się ma do czynienia z uczuciem, trzeba ostrożnie. Prawda, ciociu, że niema nic nad uczucie?... il n’y a que ça.
 Stara panna naszkicowała jakiś uśmiech połączony z westchnieniem.
 — Tu trzeba kobiecej ręki, ciociu... Mówiłam Władziowi wczoraj wieczorem, że gdybym ja mogła porozmawiać z Jerzym, byłoby dobrze. My z nim mamy różne rzeczy wspólne, on się ze mną porozumie.
 — Trudnoby ci było jednak rozmawiać z nim o takich rzeczach. Jako mężatka, masz przywileje, ale zawsze... A wreszcie, gdzież go spotkasz?
 — Żebyśmy mogli pojechać z Władziem do Nizzy, ręczę, że wyrwalibyśmy Jerzego ze złego towarzystwa. Ale pojechać nie tak łatwo: podróż kosztowna i pobyt kosztowny...
 — Przedstaw to ojcu.