Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/292

—   284   —

leniem, i nie wyraźnie w obronie Fernandy, lecz niby od krewnych swych, Granowskich.
 — Wybornie! Władzio ma jeszcze głowę na karku.
 Powiodło mu się spotkać Fabiusza samego w restauracyi, na śniadaniu. Usiadł przy innym stole, także samotny, i pilnował wyjścia swej ofiary; gdy Oleski wyszedł, Kobryński dogonił go na ulicy.
 — Pragnąłbym otrzymać od pana pewne objaśnienia w dość delikatnej materyi.
 Mówił ze spuszczoną głową, zamyślony, czy zakłopotany? gniewny, czy przygnębiony? Nie można było nic wyrozumieć z tej twarzy. Fabiusz, choć bez przyjemności odpowiedział:
 — Służę panu.
 — Krewna moja, hrabina Granowska, bardzo żywo odczuła pewne... odkrycia, któremi panu znał za stosowne z nią się podzielić.
 Fabiusz stanął jak wryty. Błyskawicznie przebiegł myślą drogę, odbytą od wczoraj przez jego wyznanie, i zgadł, że Kobryński był uwiadomiony nie bezpośrednio, lecz przez panią, de Sertonville.
 — Czy pani Granowska poleciła panu rozmówić się ze mną?
 — Och, nikt mi nie polecił — rzekł Kobryński niedbale; — ciekawość tylko mnie zdjęła dowiedzieć się, w jakim celu zechciał pan rzucać