Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/299

—   291   —

 — Pochlebiam sobie.
 — I panby tak postąpił na jego miejscu?
 Tu Jerzy złożył ręce w małdrzyk, skręcił się całym torsem i wreszcie skromnie wymówił:
 — Nie. Jabym się na to nie zdobył.
 — A więc?...
 — Nie mam dosyć powagi. Może w jego wieku... Nie umiem kłamać przed panią. Jabym się penie mieszał najprzód platonicznie do cudzych stosunków, a potem zapewne nie utrzymałbym nerwów na wodzy.
 — Jednak pan przyznaje słuszność Fabiuszowi?
 — Z jego stanowiska, zupełną.
 — A ten list wymógł pan na szwagrze dlawno czego?
 — To już pani niech zgadnie.
 — Dobry z pana przyjaciel i dobry człowiek.
 Niezwykłe ciepło biło od jej postaci, dźwięczało w jej głosie. Jerzy rozpromienił się; aby nie spłoszyć wrażenia, które wywarł, był cichy, naturalny i skrócił odwiedziny, mówiąc, że list musi natychmiast wysłać do Antibes.
 Pani Anna pozostała w słodkiem harmonijnem zadumaniu: popędy jej sercowe dostrajały się do wymagań sumienia. Człowiek, który tak szlachetnie myśli, tak się różni od pospolitych spekulantów życiowych, może mieć tylko pożądne zamiary. Myśli zaś ciągle o niej, zgaduje i uprzedza jej życzenia, podbija serce jej i sza-