Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/323

—   315   —

d’Anjorrant bije się jutro na pistolety z pani kuzynem?
 Anna pobladła silnie i opadła na krzesło.
 — Nie wiem... to nie może być.
 — Jakto nie może być? Będzie! za kilka godzin. Ale my temu przeszkodzimy. Gdzie jest pan Oleski?
 — W Powinien być w Antibes.
 — Wracam stamtąd, niema go domu. Wszyscy gdzieś poznikali. Mój mąż także ma gdzieś noc przepędzić poza domem... d’Anjorrant także. Kryją się... Niech pani sprowadzi do siebie Dubieńskiego.
 — Tutaj?... ale noc zapadła...
 — To proszę iść do niego... Niema co się namyślać; ostatnia chwila do działania.
 Anna powstała instynktownie, ale zachwiała się niezdecydowana i bezradna.
 — Albo niech go pani sprowadzi do mnie. Mnie to wszystko jedno.
 Ten projekt wydał się odrazu dobrym Annie. Napisala drżącą ręką kilka słów do Jerzego.
 — Proszę mi to dać. Mam posłańca, który go znajdzie natychmiast. A my wychodźmy. Powóz czeka przed drzwiami.
 Za chwilę dwie kobiety przeniosły się nieopodal do mieszkania pani de Nielles.
 W kwadrans później zjawił się Dubieński.
 —Zostawiam was samych, porozumiejcie