Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/325

—   317   —

Daj mi ust skosztować... nie broń się, jam twój na wieki. Skoro więc mamy się pobrać... Anno...
 Odsunęła się od niego silnie, ale tak miłośnie i łaskawie, że nie mógł podejrzewać szczerości jej słów:
 — Nie pora. Pan wie, że mu ufam i dawno już oddałam mu serce... Ale teraz trzeba ratować tego człowieka. Pan zrobi co tylko możliwe... Zrobisz to dla mnie, Jerzy?
 — Co tylko w ludzkiej mocy, ale pozwól... pobłogosław mnie na tę wyprawę, daj mi stopy swe ucałować, powtórz raz jeszcze...
 I klękał i znów wstawał, aż Anna rzekła stanowczo:
 — Panie Jerzy! — jesteśmy w cudzym domu i każda chwila droga. Jeżeli mnie kochasz, idź i działaj.
 Dubieński zerwał się i poszedł szybko ku wyjściu. Zawrócił się:
 — Dokąd mam dać znać, jeżeli coś uzyskam?
 — Zapewne tutaj...
 Pobiegła do drzwi, za któremi znikła pani de Nielles, i zawołała:
 — Hrabino! czy tutaj czekać będziemy?
 Pani de Nielles wbiegła żywo do salonu; dowiedziała się, że Dubieński wybiera się do tych panów.
 — Czy pan wie, gdzie się znajduje d’Anjorrant?