Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/329

—   321   —

dojrzalszej osoby; włosy inaczej uczesane uwydatniały kształt jej główki i wielkie podobieństwo rysów do matki. Była przytem podniecona, jak bywają nerwowe dzieci przed nocą, i smutna zarazem, bo nie uściskała na dobranoc matki.
 To wszystko czyniło jej oczy tak wyrazistemi, że Fabiusz uwierzył w intuicyę tej maleńkiej kobietki.
 — Jeżeli będę mógł, wyjadę. Mam dużo do roboty u nas, w kraju.
 — Co wujaszek ma tam do roboty?
 — Nie wiem, czy zrozumiesz... a może zrozumiesz: pojadę odbierać naszą ziemię Niemcom.
 Zosia głęboko zamyśliła się. Potem ogłosiła poważnie wynik swego namysłu:
 — To pewno Śląsk?
 — A jak ci to przyszło do głowy?
 — Wujcio zawsze mówi o Śląsku.
 — Dobrze zgadłaś, Zosiu. Pojadę tam, jeżeli Bóg da zdrowie.
 — Eh! wujcio będzie zdrów! — zawołała Zosia żywo i z przekonaniem.
 Fabiusz popatrzał z lubością na to śliczne stworzonko, może jasnowidzące. Potem objął dłońmi główkę i ucałował.
 — Więc dobranoc, Zosieńko. Dzisiaj mówię ci dobranoc za siebie... i za mamę.

---