Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/332

—   324   —

 De Nielles pomyślał, że Dubieński jest poetą i młodzieńcem. Jednak ziarno niepokoju o przyjaciela zaczęło kiełkować. Nadrabiał tylko miną.
 — Jeżeli chodzi o umiejętność strzelania, d’Anjorrant wygrał niedawno międzynarodowy konkurs strzelecki.
 — Tem gorzej. Tamten wie zapewne o tem i strzeli odrazu na komendę: ognia! To jego sposób.
 De Nielles rozkrzyżował ręce:
 — Trudna rada... A dlaczego pan Oleski tak miękko obszedł się przed kilku dniami z księciem Kobryńskim?
 — To długa historya. Muszę się przyznać panu, że dobrze pracowałem, aby się Oleski zadowolił listem przepraszającym od mego szwagra.
 — Kobryński pisał list?! Nikt przecie o tem nie wie!
 — A ja wiem dobrze, bo sam ten list... nosiłem.
 — Nic nie rozumiem... O la la!... Cóż zatem? Jakie jest pana wrażenie?
 — Trzeba zmienić warunki.
 — Protokół podpisany.
 — Ze Słuszką da się to zrobić.
 — Hm... W każdym razie, panie Dubieński, nasza rozmowa zostanie bezwarunkowo między nami.
 — Co do tego, słowo honoru.
 Rozstali się. Jerzy usiadł w ogrodzie, w miej-