Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/335

—   327   —

bo wiele nie mam do powiedzenia... To na nic. Spróbuję inaczej.
 Przejrzał ulicę w obie strony: była pusta. Zagwizdał wyraźnie polską piosenkę, której tu zapewne nigdy nikt nie słyszał.
 Nie omylił się w rachubie: otwarto okno, i Anna wychyliła się z niego.
 — Co? co się dzieje?
 Jerzy bardziej giestami niż głosem odpowiedział, że nie może mówić z tego oddalenia. Po kilku usiłowaniach porozumienia się, Anna położyła palec na ustach, wskazała potem ręką na drzwi od ulicy i znikła z okna. Nie trudno było zgadnąć. Jerzy z bijącem sercem stanął pod drzwiami.
 Ostrożny obrót klucza w zamku i szept jej samej, Anny:
 — Wejdź pan. Proszę cicho za mną po schodach.
 W ciemności postępował Jerzy za szelestem sukni.
 — Zakręt, znowu schody.
 — Wziąłbym ją na ręce, poniósłbym aż do sypialni... wpiłbym się w jej usta, w szyję — myślał Jerzy, dzwoniąc zębami, wyciągając ręce za uciekającym pod górę cieniem i zapachem.
 Pręga światła od uchylonych drzwi oświecała coraz lepiej ten pościg. Anna wbiegła jak kot na ostatnie piętro i wsunęła się szybko do swego mieszkania. Tylko lepsza znajomość gruntu wy-