Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/336

—   328   —

ratowała ją od objęć goniących za nią w ciemności.
 Gdy stanęli na górze, w oświetlonym już pokoju, Jerzy pohamował się nieco i przypomniał, że zdać musi sprawę.
 Jednak źrenice Anny rozszerzone, usta napół otwarte nie wyrażały jedynie ciekawości. Patrzała mu w oczy, blizko, a oddech jej gorący dawał Jerzemu przedsmak jakichś poufałości nieznanych, rozkoszy zawrotowych. Te posiąść za byle jaką cenę...
 — I cóż?... mów pan, mów nareszcie!
 — Wszystko załatwione, usunięte...
 — Jakim sposobem? kto się cofnął?
 — Nikt. Ale zmienili warunki, i pojedynek odbędzie się tylko dla formy...
 — Czy być może?! czy to możliwe u was?
 — To tajemnica, którą wyjawiam. Musi mi pani dać słowo honoru...
 — Daję, daję. Wiesz, że jam zdradzić nie zdolna. Ale kto to uczynił? Czy Fabiusz zgodził się?
 Jerzy odwrócił oczy na chwilę.
 — Zgodzili się za niego sekundanci.
 — Więc niebezpieczeństwa niema?
 — Tyle co na polowaniu dla myśliwych. Musiałem wielu użyć sposobów. Nastraszyłem świadków d’Anjorrant’a.
 Tu Jerzy przypomniał, że de Nielles wziął